NaszWOPR

Ósemka	Węzeł Szotowy	Węzeł Bramszotowy	Węzeł Wantowy

Węzeł Kotwiczny	Węzeł płaski	Węzeł refowy	Węzeł flagowy

Węzeł rzutkowy	Węzeł Ratowniczy	Węzeł Ratowniczy jako cuma	Węzeł Rożkowy

Wyblinka	Węzeł Knagowy	Węzeł Cumowy rybacki	Węzeł Cumowy żeglarski

Znaki zakazu oraz ostrzegawcze obowiązują na odległość podaną na obrzeżu znaku, licząc w metrach w jedną i drugą stronę od znaku. Jeżeli na znaku nie ma podanej odległości, obowiązuje on na obszarze wodnym w zasięgu wzroku.

Znaki zakazu wskazują rodzaj zakazu i określają jego przyczy oraz mają kształt okrągły o średnicy 60 cm.

Kąpiel zabroniona	Kąpiel zabroniona - szlak żeglowy	Kąpiel zabroniona - most
Kąpiel zabroniona - spiętrzenie wody	Kąpiel zabroniona - woda skażona	Kąpiel zabroniona - woda pitna
Kąpiel zabroniona - hodowla ryb	Skakanie do wody zabronione	Strefa ciszy

  Znaki ostrzegawcze uprzedzają kąpiących się o niebezpiecznych miejscach na obszarze wodnym i wskazują przyczynę niebezpieczeństwa. Znaki ostrzegawcze mają kształt trójkątów równobocznych, których wierzchołek skierowany jest ku górze. Długość jednego boku trójkąta wynosi 75 cm.

Wiry	Niebezpieczna głębokość wody	Nagły uskok	Pale
Kamieniste dno	Sieci rybackie	Wodorosty	Zimna woda

  Znaki informacyjne wskazują, że w pobliżu znaku znajdują się podane na znaku obiekty i urządzenia. Znaki informacyjne mają kształt prostokąta o wymiarach 80 x 60 cm.

Plaża strzeżona	Puntk medyczny	Telefon

Kąpielisko - wyznaczony uchwałą rady gminy, wydzielony i oznakowany fragment wód powierzchniowych, wykorzystywany przez dużą liczbę kąpiących się, określoną w uchwale rady gminy w sprawie wykazu kąpielisk pod warunkiem że w stosunku do tego kąpieliska nie wydano stałego zakazu kąpieli.

Kąpieliskiem nie jest: basen pływacki i uzdrowiskowy, zamknięty zbiornik wodny podlegający oczyszczaniu lub wykorzystaniu w celach terapeutycznych, zamknięty zbiornik wodny, oddzielony od wód powierzchniowych i wód podziemnych.

Podziałem na kąpieliska i miejsca do kąpieli wyraźnie sprecyzowano, że tylko kąpieliska czyli miejsca wyznaczone uchwałą rady gminy, spełniają wszystkie obowiązujące wymagania dyrektywy i są pod stałym nadzorem a kąpiel w nich jest w pełni bezpieczna.

Miejsce okazjonalnie wykorzystywane do kąpieli – rozumie się przez to wykorzystywany do kąpieli wydzielony i oznakowany fragment wód powierzchniowych niebędący kąpieliskiem. Należy jednak zaznaczyć, iż zgodnie z art. 39 ust. 1 ww. ustawy rada gminy może wyrazić (w drodze uchwały) zgodę na utworzenie miejsca okazjonalnie wykorzystywanego do kąpieli gdy nie jest uzasadnione utworzenie kąpieliska. Sezon kąpielowy określony dla miejsca okazjonalnie wykorzystywanego do kąpieli nie powinien być dłuższy niż 30 dni w roku kalendarzowym.

Klasyfikacja wody w kąpielisku - przyporządkowanie wody w kąpielisku do odpowiedniej klasy, ze względu na jej właściwości, dokonane przez Państwową Inspekcję Sanitarną na podstawie jakości wody.

Profil wody w kąpielisku - zespół danych i informacji, dotyczących cech fizycznych, geograficznych i hydrologicznych wody w kąpielisku oraz wód powierzchniowych, mających wpływ na jej jakość, wraz z identyfikacją i oceną przyczyn występowania zanieczyszczeń mogących wywierać niekorzystny wpływ na jakość wody w kąpielisku i stan zdrowia osób z niego korzystających.

Sezon kąpielowy -okres określany przez radę gminy w uchwale, obejmuje okres między 15 czerwca a 30 września.

Na każdym kąpielisku strzeżonym są stanowiska ratownicze. Wiele osób nie wie co oznaczają flagi oraz sygnały dźwiękowe używane przez ratowników wodnych. Te informacje mogą być bardzo przydatne aby wiedzieć jak mamy się zachować.

Obowiązujące kolory flag informacyjnych:

- flaga biała – kąpiel dozwolona ( gdy flaga jest ściągana przez ratownika w trakcie dnia oznacza to akcję ratowniczą. Czynność ta ma na celu poinformowanie innych ratowników z oddalonych wieżyczek, o akcji ratowniczej. Ewentualnie można zamiast białej flagi włożyć czerwoną to również ma to samo znaczenie.)
- flaga czerwona – zakaz kąpieli

Warunki wywieszania flagi czerwonej
- temperatura wody wynosi poniżej 14 °C;
- widoczność jest ograniczona do 50 m;
- szybkość wiatru przekracza 5 stopni w skali Beauforta
- występuje fala powyżej 70 cm, z pojawiającymi się pienistymi grzywami;
- występują silne prądy wsteczne;
- trwa akcja ratownicza;
- prędkość nurtu wody przekracza 1 m/s;
- występuje chemiczne lub biologiczne skażenie wody;
- występują wyładowania atmosferyczne.

Sygnały dźwiękowe:
- dwa krótkie gwizdki - mają one kilka znaczeń :
a )baseny - upomnienie osób łamiących podstawowe zasady bezpieczeństwa.
b )wody śródlądowe i morskie - również upomnienie osób łamiących podstawowe zasady bezpieczeństwa lub poinformowanie innego ratownika o konieczności interwencji.( dotyczy zazwyczaj ratowników znajdujących się na łodzi )
- trzy gwizdki - one zawsze oznaczają to samo - akcję ratowniczą.

Kąpieliska należy organizować na wodach i terenie przyległym:

– o dogodnie ukształtowanym brzegu i dnie,
– z prądem wody nieprzekraczającym 1 m/s,
– z zanieczyszczeniem nie przekraczającym dopuszczalnych norm ustalonych w odrębnych przepisach.

Ponadto w myśl ustawy Prawo Wodne, zorganizowanie kąpieliska czy miejsca przeznaczonego do kąpieli obwarowane jest szeregiem kontroli i związanych z nimi pozwoleń:

– organu administracji samorządowej,
– urzędu żeglugi śródlądowej lub urzędu morskiego,
– organu Państwowej Inspekcji Sanitarnej;

oraz opinii specjalistycznej organizacji ratowniczej wymienionej w § 2 ust. 2 rozporządzenia, właściwej dla danego terenu, o warunkach bezpieczeństwa

Na terenie kąpieliska należy zapewnić obowiązkowo:

- stałe wyposażenie w wieże obserwacyjne lub podwyższone pomosty dla ratowników,
- szybki i łatwy dostęp do sprzętu ratunkowego i pierwszej pomocy,
- szybki dostęp do środków łączności (łączność wewnętrzną między stanowiskami ratowników i zewnętrzną z możliwością bezpośredniego łączenia się z Policją i zespołem ratownictwa medycznego),
- łatwy dojazd, umożliwiający służbom ustawowo powołanym do niesienia pomocy odpowiednie warunki ewakuacji,
- bieżącą informację o dopuszczalności lub zakazie przebywania w wodzie.

Na kąpielisku powinny być wyznaczone:

1. strefy dla nieumiejących pływać, o głębokości wody nie większej niż 120 cm – bojami (pławami) w kolorze czerwonym, przy czym za bojami (pławami) powinien znajdować się pas bezpieczeństwa o szerokości 5 m i głębokości nieprzekraczającej 130 cm;
2. strefy dla umiejących pływać, o głębokości wody do 4 m – bojami (pławami) w kolorze żółtym, przy czym ich odległość od strefy dla nieumiejących pływać lub od linii brzegowej może w kierunku prostopadłym wynosić maksymalnie 50 m, z tym że boje (pławy) żółte nie powinny znajdować się w odległości większej niż 50 m od brzegu;
3. wydzielony brodzik dla dzieci, o głębokości wody do 40 cm – bojami (pławami) w kolorze białym oraz dodatkowo otacza się siatką sięgającą od powierzchni lustra wody do dna.

W przypadku gdy granice stref dla umiejących i nieumiejących pływać wyznaczają granice pomostów stałych lub pływających, nie wykonuje się oznaczeń granic tych stref bojami (pławami).

Kąpielisko wyposażą się w:

1) ratowniczą łódź motorową – jedna na każde 400 m linii brzegowej;
2) ratowniczą łódź wiosłową – jedna na każde 100 m linii brzegowej;
3) koło ratunkowe z nietonącą linką o długości 25 m lub pasy ratownicze – jedna sztuka na każde 50 m linii brzegowej, umieszczone w pobliżu lustra wody;
4) żerdzie ratunkowe na kąpieliskach posiadających pomosty stałe lub pływające – dwie sztuki;
5) liny asekuracyjne o długości minimum 80 m na kołowrotku lub w zasobniku linowym – jedna na każde 100 m linii brzegowej;
6) tubę głosową elektroakustyczną na każdym stanowisku ratowniczym;
7) tablicę do zamieszczania informacji o temperaturze wody i powietrza, szybkości wiatru oraz wysokości fali;
8) akustyczny sygnał alarmowy typu gwizdek, gong, dzwon lub syrena – po jednej sztuce na każdym stanowisku ratowniczym;
9) środki łączności między stanowiskami ratowniczymi;
10) rzutki ratunkowe – po jednej sztuce dla każdego ratownika wodnego;
11) lornetki – jedna sztuka na każdym stanowisku ratowniczym;
12) zestaw do nurkowania (płetwy, maska, fajka) – po jednym komplecie dla każdego ratownika wodnego;
13) podwyższone stanowiska ratownicze dla ratowników wodnych – jedno na każde 100 m linii brzegowej;
14) maszt wraz z kompletem flag przy każdym stanowisku ratowniczym;
15) sprzęt medyczny, leki i artykuły sanitarne.

Miejsce wykorzystywane do kąpieli wyposaża się w:

1) ratownicze łodzie wiosłowe – jedna na każde 100 m linii brzegowej;
2) koło ratunkowe z linką nietonącą – jedno na każde 50 m linii brzegowej, umieszczone w pobliżu lustra wody;
3) żerdzie ratunkowe – w miejscach wykorzystywanych do kąpieli posiadających pomosty stałe lub pływające – dwie sztuki;
4) linę asekuracyjną o długości minimum 80 m na kołowrotku lub w zasobniku linowym – jedna na każde 100 m linii brzegowej;
5) akustyczny sygnał alarmowy typu gwizdek, gong, dzwon lub syrena – po jednej sztuce na każdym stanowisku ratunkowym;
6) rzutki ratunkowe – po jednej sztuce dla każdego ratownika wodnego;
7) lornetkę – jedna sztuka;
8) zestaw do nurkowania (płetwy, maska, fajka) – po jednym komplecie dla każdego ratownika wodnego;
9) maszt wraz z kompletem flag;
10) sprzęt medyczny, leki i artykuły sanitarne.

Pływalnia rozumie się przez to obiekt kryty lub odkryty, z wodą przepływową, przeznaczony do pływania lub kąpieli, posiadający co najmniej jedną nieckę basenową, z trwałym brzegiem i dnem, wyposażony w urządzenia sanitarne, szatnie i natryski.

Na pływalniach minimalna ilość pełniących dyżur ratowników regulowana jest Rozporządzeniem MSW z dnia 23 stycznia 2012 r.

a)dysponującej nieckami basenowymi o długości do 25 m – jeden ratownik wodny,
b) dysponującej nieckami basenowymi o długości 25–50 m – dwóch ratowników wodnych,
c) dysponującej nieckami basenowymi o długości powyżej 50 m – trzech ratowników wodnych;

Rozporządzenie Ministra Spraw Wewnętrznych z dnia 27 lutego 2012 r. w sprawie wymagań dotyczących wyposażenia wyznaczonych obszarów wodnych w sprzęt ratunkowy i pomocniczy, urządzenia sygnalizacyjne i ostrzegawcze oraz sprzęt medyczny, leki i artykuły sanitarne:

Pływalnię wyposaża się w:

1) koła ratunkowe z linką lub pasy ratownicze – dwa na pływalniach o długości niecki do 50 m i cztery na pływalniach o długości powyżej 50 m;
2) żerdzie o długości co najmniej 4 m – dwie na pływalniach o długości niecki do 50 m oraz cztery na pływalniach o długości powyżej 50 m;
3) akustyczny sygnał alarmowy typu gwizdek, gong, dzwon lub syrena – po jednej sztuce na każdym stanowisku ratunkowym;
4) sprzęt medyczny, leki i artykuły sanitarne.

Parki Wodne

Aquapark, akwapark, park wodny, wodny park rozrywki; od łac. aqua– woda) – obiekt sportowo – rekreacyjny rodzaj parku rozrywki, którego główną częścią są baseny kąpielowe. W skład infrastruktury aquaparku wchodzą baseny kąpielowe o różnych głębokościach, wielkościach i ze zróżnicowaną temperaturą wody, często również ze sztucznymi falami oraz miejscami do surfowania. Dodatkowe atrakcje to m.in. zjeżdżalnie, sztuczne rzeki z rwącym nurtem, fontanny, bicze wodne oraz gejzery wodne. W ofercie parków wodnych są również zabiegi hydroterapeutyczne, sauny, solaria, czasem także kąpiele solankowe. Często buduje się parki wodne w miejscach występowania wód termalnych, umożliwiających całoroczne wykorzystywanie obiektów, także tych znajdujących się na powietrzu. Ponadto wody termalne często charakteryzują się wysokim zmineralizowane i są uważane za lecznicze.

Parki wodne charakteryzują się w większą złożonością w stosunku do prostych pływalni sportowych, stąd ilość ratowników pełniących dyżury na poszczególnych obiektach rozpatrywana jest indywidualnie. Ogólne założenia wyciągnięte z Rozporządzenia MSW z dnia 23 stycznia 2012 r. w sprawie minimalnych wymagań dotyczących liczby ratowników wodnych zapewniających stałą kontrolę wyznaczonego obszaru wodnego są następujące:

1) w przypadku innych obiektów dysponujących nieckami basenowymi o łącznej powierzchni powyżej 100 m 2(kw) i głębokości ponad 0,4 m w najgłębszym miejscu lub głębokości powyżej 1,2 m – co najmniej jeden ratownik wodny.
2) w przypadku innych obiektów dysponujących nieckami basenowymi o łącznej powierzchni powyżej 100 m 2(kw) i głębokości ponad 0,4 m w najgłębszym miejscu lub głębokości powyżej 1,2 m – co najmniej jeden ratownik wodny.
Rozporządzenie Ministra Spraw Wewnętrznych z dnia 27 lutego 2012 r. w sprawie wymagań dotyczących wyposażenia wyznaczonych obszarów wodnych w sprzęt ratunkowy i pomocniczy, urządzenia sygnalizacyjne i ostrzegawcze oraz sprzęt medyczny, leki i artykuły sanitarne:

Inne obiekty dysponujące nieckami basenowymi o łącznej powierzchni powyżej 100 m 2(kw) i głębokości ponad 0,4 m w najgłębszym miejscu lub głębokości powyżej 1,2 m wyposaża się w:

1) koła ratunkowe z linką lub pasy ratownicze – cztery na każde 300 m 2(kw) powierzchni łącznej niecek i kolejne dwa na każde kolejne 300 m 2(kw) powierzchni łącznej niecek;
2) żerdzie o długości co najmniej 4 m – cztery na każde 300 m 2(kw) powierzchni łącznej niecek i kolejne dwie na każde kolejne 300 m 2 (kw) powierzchni łącznej niecek;
3) akustyczny sygnał alarmowy typu gwizdek, gong, dzwon lub syrena – po jednej sztuce na każdym stanowisku ratunkowym;
4) sprzęt medyczny, leki i artykuły sanitarne.

W Parkach Wodnych, czy pływalniach ratownicy pracują na swoich stałych stanowiskach. Jeśli regulamin obiektu stanowi inaczej, do grupy zorganizowanej może być przypisany ratownik. Oczywiście dodatkowo na uczestnikami nadzór sprawuje również ich opiekun. W przypadku braku opiekuna, grupa nie ma możliwości przebywania na niecce. Podobna sytuacje jest na kąpieliskach śródlądowych oraz nadmorskich. Każda grupa zorganizowana musi mieć swojego opiekuna. ( 1 opiekun na 15 osób ).

Niezależnie od przepisów i regulaminów panujących na danym wyznaczonym obszarze wodnym należy kierować się przede wszystkim bezpieczeństwem osób korzystających z wypoczynku nad wodą, oraz dopasować czas kąpieli oraz maksymalną głębokość zanurzenia do warunków panujących (temperatury wody, stanu morza itp.)

Ratowniku podczas kąpania grup zorganizowanych powinien przestrzegać kilku zasad:

Przed rozpoczęciem kąpieli:

- należy sprawdź wodę w miejscu w którym będą kąpać się uczestnicy koloni, obozu (czy na dnie nie ma przedmiotów zagrażających bezpieczeństwu osób, czy jest odpowiednia głębokość oraz temperatura wody;
- wraz z Tobą nad bezpieczeństwem grupy czuwa opiekun, jeśli go nie ma grupa, nie powinna korzystać z kąpieli;
- przekaż kąpiącym podstawowe zasady korzystania z kąpieli:

a) na jaką głębokość, ewentualnie jak daleko mogą oddalić się kąpiący. ( jeśli nie ma wyznaczonego brodzika );
b) poinformuj o zasadach komunikacji i alarmowania ( jeden gwizdek – informacyjny (zwracasz uwagę) , dwa gwizdki – koniec kąpieli, seria krótkich gwizdków – akcja ratunkowa;
c) jeśli jeden z uczestników kąpieli będzie chciał zanurkować, powinien Cię o tym poinformować;

- uczestnicy kąpieli powinni mieć takie same oznaczenia w widocznym miejscu (czepki, chusty, opaski);
- przed rozpoczęciem kąpieli robimy krótką rozgrzewkę;
- ustawiamy uczestników w szeregu i kolejno odliczamy;

W trakcie kąpieli:

- obserwuj grupę wraz z opiekunem;
- reagujemy na wszystkie sygnały wzywania pomocy oraz gdy ktokolwiek zauważy i zaalarmuje o niebezpieczeństwie;
- stanowczo i konsekwentnie reagujemy na każde złamanie ustalonych wcześniej zasad. Gdy osoba, grupa nie podporządkowuje się przerywamy kąpiel;
- może się zdarzyć, że uczestnik osoba chce wyjść z wody wcześniej sygnalizuje to ratownikowi i opiekunowi przed odejściem;

Po zakończonej kąpieli:

- ustawiamy wszystkich w szeregu i kolejno odliczamy;
- dziękujemy za zastosowanie się do zasad i w nagrodę wydłużamy kolejną kąpiel o 1 minutę;

Oczywiście jest to przykładowy schemat postępowania z grupami zorganizowanymi. Nasz model może być przez Was modyfikowany.

Wiry wodne

Wiry występują na różnych akwenach i mogą stanowić niebezpieczeństwo dla człowieka. Powstają gdy prąd wody napotyka na nierówności dna. Napór wody powoduje cofnięcie prądu wody i cykliczne powtarzanie się tego zjawiska powoduje powstanie zawirowania wody. Te najbardziej popularne w Polsce występują na rzekach i w pobliżu budowli hydrotechnicznych ( powstają na skutek zasysania wody przez ujście znajdujące się najczęściej w okolicy budowli hydrotechnicznej )

W przypadku gdy znajdziemy się w obrębie działania wiru należy płynąć z kierunkiem działania prądu wody. Siła odśrodkowa wiru powinna nas wynieść poza jego obszar. Należy utrzymywać pozycję poziomą względem wiru, im mniejsza powierzchnia ciała jest zanurzona tym lepiej. Im bliżej centrum wiru tym siła ssąca jest większa. W przypadku znalezienia się w centrum wiru i wypłynięcie na powierzchnię jest nie możliwe należy zachować spokój i poddać się działaniu wody. Należy zejść do dna i obić się pod kontem bardziej równoległym do dna. Wir ma kształt stożka rosnącego do góry. Przy zachowaniu konta odbicia około 45 stopni powinniśmy wypłynąć poza obrębem pracy wiru.

Wodorosty

Wodorosty – potoczna nazwa roślin wodnych o miękkich ciałach. Chyba nie trzeba nikogo przekonywać, że pływanie wśród gęstej, często ślisko – galaretowatej roślinności do najprzyjemniejszych nie należy, nie wspominając już o bezpieczeństwie. W przypadku znalezienia się w miejscu obfitego wysypu wodorostów, należy przede wszystkim uniknąć zaplątania się w nie. Powyższe założenie osiągamy zwalniając swoje ruchu i czyniąc je mniej obszernymi. Należałoby wspomnieć, że należy utrzymywać jak najbardziej poziomą pozycję ciała względem płaszczyzny wody i płytkimi spokojnymi ruchami kierować się ze strony, która jest wolna od roślinności.

Gwałtowne i głębokie ruchy mogą spowodować zaplątywanie się w wodorosty, wyciągnięcie kończyny opanowanym ruchem nie sprawi tyle kłopotu ile sprawić może pęk roślin zaplątanych na nogach i rękach.

Miejsca bagniste

W przypadku gdy znajdziemy się w miejscu bagnistym i dojdzie do zapadania się kończyn dolnych, należy zachować spokój. Nie należy na siłę próbować wydostać się z bagna gdyż każde przeniesienie ciężaru na jedną z nóg powoduje, że zapada się szybciej. Należy znaleźć punkt wsparcia na suchym terenie i się go złapać, podciągając na rękach. Jeśli takiej możliwości nie ma należy obrócić się na plecy. Jest to najbardziej optymalna pozycja, która może uratować nam życie.

W przypadku ratowania innej osoby należy podejść, podczołgać się do skraju bagna, uważając żeby samemu nie wpaść w grząski grunt i podać zagrożonemu jakiś przedmiot umożliwiający wyciągnięcie go z bagna. Nie należy podawać bezpośrednio ręki gdyż poszkodowany może wciągnąć ratownika w miejsce bagniste.

Prądy wodne

Prądy wodne występują blisko zapór wodnych, w miejscach dopływów oraz przede wszystkim w morzach i oceanach. Można je porównać do rzek bez koryta i brzegów stałych i dna. Prądy wodne dzielimy na ciepłe, zimne oraz neutralne. Najczęściej powstają w wyniku pracy wiatru, ale na ich specyfikę ma również wpływ gęstość wynikająca z zasolenia czy różnicy temperatur.

W Polsce z niebezpiecznymi prądami mamy do czynienia w morzu Bałtyckim, z reguły nie są to szerokie prądy ale ich siła jest na tyle duża, że szybko wciąga w głąb morza. Najczęściej są to dodatkowo zimne prądy sprzyjające wychłodzeniu organizmu. Prąd najsilniejszy jest w jego środkowej części. Prąd wciągający w głąb morza rozlewa się na kształt leju który rozszerza się w głąb morza tracąc na sile nośnej.

W przypadku dostania się w obręb takiego wciągającego w morze prądu należy przede wszystkim zachować spokój. Naturalnym odruchem jest przyśpieszenie płynięcia co powoduje spięcie mięśni i szybsze zmęczenie. To nie sprzyja naszej sytuacji. Gdy znaleźliśmy się w miejscu działania prądu, należy ocenić w którym kierunku nas znosi. Rozpocząć spływanie w stronę lądu (niekoniecznie najkrótszą drogą) przecinając siłę nośną wody na ukos. Obrazuje to poniższy obrazek. Spływać należy pod kątem, zależącym od siły i szerokości prądu, nie najkrótszą drogą ponieważ na obrzeżach siła prądu jest mniejsza.

Samoasekuracja

Samo asekuracja jest bardzo ważnym zagadnieniem ratownictwa wodnego. Dotyczy ona zarówno bezpieczeństwa ratownika podczas niesienia pomocy innym jak i prowadzenia zajęć zorganizowanych w wodzie i indywidualnego treningu.

W Polsce takim koronnym sprzętem do samo asekuracji jest bojka SP i obecnie coraz częściej spotykamy się z pasami ratunkowymi typu węgorz. Niezależnie od tego czy zamierzamy przepłynąć jezioro w pław czy idziemy zmagać się z żywiołem na naprawdę dużej fali morza bałtyckiego, taki sprzęt będzie strzegł już naszego komfortu psychicznego, nie mówiąc już o jego przydatności w przypadku gdy przytrafi się nam skurcz mięśnia lubi osłabniemy. Nie wolno nigdy lekceważyć żywiołu którym się zajmujemy, i nie ważne jak czulibyśmy się pewnie sprzęt do samo asekuracji wypływając dalej od brzegu albo przepływając na drugą stronę jeziora należy mieć ze sobą.

Utonięcie jest to rodzaj gwałtownego uduszenia poprzez zalanie górnych dróg oddechowych i zaburzeń elektrolitowych powstałych w wyniku dostania się wody do krwiobiegu. W skrócie, utonięcie jest uduszeniem przez zanurzenie w wodzie.

Tonięcie jest to proces w wyniku którego nastąpiło zalanie górnych dróg oddechowych poprzez zanurzenie w cieczy (najczęściej wodzie) albo innej substancji.

Utopienie zgon w wyniku osób trzecich, określenie z zakresu kryminalistyki, medycyny sądowej. Zgon nastąpił zanim woda dostała się do górnych dróg oddechowych.

Różnicując utonięcie od utopienia trzeba powiedzieć o wyjątku. W przypadku gdy śmierć nastąpiła w środowisku wodnym ale sprawcą jest inny człowiek (przytrzymał drugą osobę pod wodą, po czym nastąpiło zalanie górnych dróg oddechowych i śmierć) mówimy wtedy o utopieniu.

Proces tonięcia podzielony jest na pięć faz. Rzadko zdarza się aby tonięcie przebiegało książkowo ale należy poznać pięć faz i ich charakterystykę aby zdawać sobie sprawę w której fazie i jak będzie zachowywał się tonący względem ratownika.

Faza I – Nagłe zanurzenie ciała w cieczy. W pierwszej fazie może dojść do gwałtownych głębokich oddechów, szczególnie gdy woda jest znacznie zimniejsza od temperatury ciała. W tej fazie może dojść do nieznacznego zachłyśnięcia się wodą. Trwa około 5 – 15 s.

Faza II – Wstrzymanie oddechu. Podczas drugiej fazy następuje wstrzymanie oddechu, osoba zdaje sobie sprawę w jakiej sytuacji się znalazła i wstrzymuje oddech aby do płuc nie dostała się woda. Okres ten charakteryzuje się gwałtownymi nieskoordynowanymi ruchami kończyn oraz całego ciała gdyż osoba za wszelką cenę próbuje utrzymać się na powierzchni. Obrona przed wchłanianiem wody powoduje wydychanie powietrza i połykanie wody do żołądka. Okres ten trwa średnio 30 – 60 s.

Faza III – Wznowienie oddechu i połykanie wody. Faza trzecia rozpoczyna się gdy stężenie dwutlenku węgla i niedotlenienie pobudzają ośrodek oddechowy. Mięśnie mimowolnie wykonują wdech. Wtedy to do płuc dostaje się woda, albo mieszanka wody i powietrza, kontynuowane często jest połykanie wody do żołądka. Faza trwa około 60 – 90 s. i jest niebezpieczna dla ratownika.

Faza IV – Przedostawanie się wody do płuc. Utrata przytomności. Będąc w przedostatniej fazie człowiek traci czucie i pobudliwość. Brak utlenienia organizmu prowadzi do utraty świadomości. Ratowanie osoby w tej fazie jest bardzo ważne i zarazem bardzo niebezpieczne. Chwyt takiej osoby może być bardzo mocny i zakończyć się uwięzieniem ratownika w objęciach tonącego. Trwa 60 – 90 s.

Faza V – Drgawki, prężenia, nie skoordynowanie ruchów klatki piersiowej, zanik pracy serca. Występuję tutaj kilka mimowolnych ruchów oddechowych poza świadomością człowieka. Po tym następuje śmierć. Trwa około 30 – 50 s.

Do najczęstszych przyczyn utonięć należą:

– kąpiel / pływanie pod wpływem alkoholu;
– brawura;
– nieudany skok do wody;

– brak oceny siły na zamiary, brak umiejętności pływackich;
– pływanie w miejscach zabronionych, niebezpiecznych (w okolicach śluz, zapór, innych budowli hydrotechnicznych);
– nieumiejętność postępowania w przypadku wywrotki jednostki pływającej;
– brak kontroli dorosłych nad dziećmi.

1) Troposfera – najniższa i najcieńsza warstwa atmosfery ziemskiej, stanowi ok. 80% jej całkowitej masy. Górna jej granica zmienia się w zależności od pory roku i od szerokości geograficznej. Nad biegunami sięga ona do 7 km w zimie i do 9 km w lecie. W umiarkowanych szerokościach geograficznych od 10 km w zimie do 13 km w lecie. Nad równikiem zasięg troposfery waha się od 15 do 18 km przez cały rok. Zróżnicowana grubość troposfery wynika z różnic nagrzewania się obszarów leżących na różnych szerokościach geograficznych oraz różnej wartości siły ośrodkowej działającej na cząsteczki powietrza. W troposferze zachodzą częste turbulencje powietrza oraz najważniejsze procesy kształtujące pogodę i klimat na Ziemi. Prowadzi się w niej badania meteorologiczne i klimatologiczne.

2) Stratosfera – druga od dołu warstwa atmosfery ziemskiej. Zaczyna się od wysokości ok. 10-20 km. nad powierzchnią Ziemi, a kończy na wysokości ok. 45-55 km. Temperatura w dolnej warstwie sięga – 55 stpni Celcjusza, w górnej części wzrasta do 15 stopni Celsjusza. W niej znajduje warstwa ozonowa, która odpowiada za pochłanianie promieni ultrafioletowych docierających do Ziemi ze Słońca.

3) Mezosfera – warstwa atmosfery ziemskiej znajdująca się na wysokości od 45–50 km do 80–85 km, między stratosferą a termosferą, w której temperatura powietrza maleje wraz ze wzrostem wysokości (od ok. 0 °C do ok. –70 °C).

4) Termosfera – warstwa atmosfery ziemskiej położona nad mezosferą, na wysokości od 80-90 do 500-600 km. Termosfera charakteryzuje się wysoką, wzrastającą wraz z wysokością temperaturą (od ok. 100°C do ponad 1000°C), która powstaje w wyniku pochłaniania promieniowania słonecznego o bardzo małych długościach fal. Wewnątrz termosfery przebiegają orbity wielu satelitów. Między innymi Międzynarodowa Stacja kosmiczna.

5) Egzosfera – zewnętrzna warstwa atmosfery Ziemi. Egzosfera zwana jest inaczej sferą rozpraszania. Dolna granica egzosfery rozpoczyna się powyżej 500-600 km, natomiast jej zewnętrzna, górna granica jest określona na około 10 000 km. Stanowi płynną strefę przejściową między atmosferą a otwartą przestzrenią kosmiczną.

Pogoda jest to stan fizyczny atmosfery w danym miejscu na kuli ziemskiej.

Klimat jest to średni stan pagód obserwowany w danym miejscu w ciągu kilku dziesięcioleci.

Ciśnienie atmosferyczne – stosunek wartości siły, z jaką słup powietrza atmosferycznego naciska na powierzchnię Ziemi. Jednostka ciśnienia jest hektopaskal (hPa). Średnia wartość ciśnienia mierzona jest na poziomie morza przy temperaturze ) stopni Celsjusza. Wynosi ono 1013 hPa i maleje wraz z wysokością.

Wiatr jest to ruch powietrza względem powierzchni ziemi, wywołany różnicami ciśnienia, masy powietrza poruszają się od wyżu do niżu. Im większa różnica ciśnień tym siła wiatru jest większa. Siłę wiatru mierzy się w m/s, albo węzłach czyli milach morskich na godzinę. Wiatr określają dwa parametry: siła i kierunek.

Temperatura powietrza – jeden z podstawowych elementów meteorologicznych, określający stan ciepło atmosfery

Widoczność jest to fizyczna właściwość atmosferyczna określająca odległość, z której dany obiekt jest widoczny w danych warunkach. Na widzialność wpływ ma mgła (zawiesina małych kropelek wody w przyziemnej warstwie powietrza), oraz opady.

Chmura – zawiesina mikroskopijnych cząstek cieczy (głównie wody) lub ciał stałych (lodu) w atmosferze.