WODNE OCHOTNICZE POGOTOWIE RATUNKOWE

W XVIII wieku w Polsce zanotowano wzrost zainteresowania ratowaniem życia ludzkiego. W 1775r. z inicjatywy ks. A. Czartoryskiego, wydano w Warszawie pierwszą w języku polskim broszurkę o ratowaniu topielców. W roku 1783 nadworny lekarz Stanisława Augusta, Franciszek Kurcyusz opublikował książkę pt. „Opis chorób prędkiego ratunku potrzebujących… ”. Najstarszym jednak polskim źródłem jest zapis z 1604r. o ufundowaniu w Sandomierzu przez Hieronima Gostomskiego klasztoru i szpitalika. Zakonnicy tego klasztoru mieli między innymi za zadanie niesienie pomocy ofiarom Wisły.

Powołanie komisji do spraw Ratownictwa przy Polskim Związku Pływackim ( w 1926 roku ) wywołało zainteresowanie tą problematyką w całym kraju. Autentycznie koncepcyjny rozwój ratownictwa wodnego w Polsce rozpoczął się jednak dopiero w 1958r. Autorem, który zapoczątkował wówczas publikacje z zakresu ratownictwa był prof. dr hab. Mieczysław Witkowski z Akademii Wychowania Fizycznego w Warszawie. Najpopularniejszym było wydanie książki w 1969r. pt. „ Ratowanie tonących ”.
11.04.1962r. Zarządzeniem Nr 74 Przewodniczącego Głównego Komitetu Kultury Fizycznej i Turystyki powołane zostało WODNE OCHOTNICZE POGOTOWIE RATUNKOWE, jako organizacja zajmująca się organizowaniem ochotniczych służb strzegących bezpieczeństwa nad wodami. Pierwszy Ogólnopolski Sejmik WOPR odbył się w Poznaniu w 1965r. W 1967r. WOPR uzyskał osobowość prawną, a w 1969r. na podstawie porozumienia z Polskim Związkiem Pływackim ZG WOPR przejął wszystkie sprawy związane z ratownictwem. Od 1.01.1971r. WOPR jest członkiem Międzynarodowej Federacji Ratownictwa Wodnego. Przedstawicielami Polski, biorącymi udział w pracach FIS-u są :
– Paweł Błasiak – Prezes ZG WOPR
– Sławomir Gicewicz – Wiceprezes ZG WOPR.

Celem działalności Stowarzyszenia jest czuwanie nad bezpieczeństwem życia i zdrowia ludzkiego na wodach śródlądowych i morskich przybrzeżnych na drodze : 1. Pobudzenie, popieranie i rozwijanie wszelkich inicjatyw zmierzających do zapewnienia odpowiednich warunków bezpieczeństwa życia ludzkiego na wodach. 2. Zwiększenie udziału społeczeństwa w ratowaniu upowszechnianiu nauki i umiejętności pływania. 3. Niesienie bezpośredniej pomocy tonącym.

Najwyższą władzą Stowarzyszenia jest Krajowy Zjazd WOPR, który odbywa się co pięć lat. Pierwszy odbył się w dniu 20 kwietnia 1969r. w Warszawie. Organizacja współpracuje z wieloma organizacjami i instytucjami, a przede wszystkim z Policją, Polskim Ratownictwem Okrętowym, PCK, GOPR, Ratownictwem Górniczym, Ligą Obrony Kraju. WOPR jest największą i najpotężniejszą w historii Polski organizacją, prowadzącą tak szeroką działalność na rzecz bezpieczeństwa kąpieli i ratowania tonących.

Podstawowe wydarzenia z historii ratownictwa na świecie
1767 r.- Powstało Towarzystwo Ratowania Tonących w Amsterdamie.
1769 r.- Powstały Hamburskie Zakłady Ratownictwa w Niemczech.
1876 r.- Pierwszy Międzynarodowy Zjazd Towarzystw Ratowniczych w Marsli, postanowiono powołać organizację międzynarodową grupującą wszystkie stowarzyszenia zajmujące się ratownictwem.
1910 r.- Na Kongresie zorganizowanym przez Francuską Narodową Federacje Ratownictwa w Saint-Quen powołano Międzynarodową Federacje ratownictwa z siedzibą w Madrycie.
1954 r.- Nazwę zmieniono na: Międzynarodowa Federacja Ratownictwa, Niesienia Pomocy i Sportów Użytkowych. Kolejna zmiana nazwy w roku
1963 r.- Międzynarodowa Federacja Ratownictwa i Sportów Użytkowych – FIS.
1983 r.- Siedzibę FIS przeniesiono do Essen.
1994 r.- FIS zmienia nazwę na ILS

Podstawowe wydarzenia z historii ratownictwa w Polsce

1604 r.- Z środków fundacji Hieronima Gadomskiego powstaje w Sandomierzu nad Wisłą klasztor i szpital niosący pomoc ofiarom Wisły.
1775 r.- Druk pierwszej książki o ratownictwie „0 ratowaniu tonących” ks. A. Czartoryskiego.
1898 r.- W Kaliszu powstaje pierwsze na ziemiach polskich – Cesarskie Towarzystwo Ratowania Tonących.
1900 r.- Pierwsze zawody ratowników w Warszawie.
1901 r.- w Warszawie działa Petersburskie Towarzystwo Ratowania Tonących.
1902 r.- dr Leon Wernic wydaje książkę pt. „Jak ratować tonących”.
1925 r.- na posiedzeniu PZP powołana zostaje Komisja do spraw ratownictwa.
1927 r.- Komisja do spraw ratownictwa ogłasza dzień 29 czerwca ( imieniny Piotra – patrona ratowników ) dniem ratownictwa, odbywa się pierwszy kurs szkoleniowy.
1952 r.- ratowanie tonących wchodzi do programów nauczania AWF.
1962 r.- 11 kwietnia – na podstawie Zarządzenia Przewodniczącego Głównego Komitetu Kultury Fizycznej i Turystyki nr 74 – zostaje powołane do życia WOPR ( Wodne Ochotnicze Pogotowie Ratunkowe )działające na podstawie tymczasowego regulaminu.
1965 r.- pierwszy Ogólnopolski Sejmik WOPR
1967 r.- na mocy decyzji Ministra Spraw Wewnętrznych WOPR uzyskuje osobowość prawną.
1969 r.- w Warszawie odbywa się I Zjazd Krajowy WOPR, którego Prezesem został wiceminister Żeglugi kpt. żegl. dr Romuald Pietraszek. W tym czasie prezesem Stołecznego WOPR był Zdzisław Kryski a Wojewódzkiego Warszawskiego – Mieczysław Tobolski. Do 1975 roku funkcje Prezesa Stołecznego WOPR pełnili: Franciszek Bleja (1972 – 1974), Mariusz Podjuk (1974 – 1976).
1970 r.- na konferencji w Lizbonie Polska zostaje przyjęta do FIS.
1992 r.- powstaje Polski Związek Pływacki (PZP).
1994 r.- Powołany do życia zostaje oddział WOPR w Pałacu Młodzieży.

Ochotnicze

Młodszy Ratownik WOPR – uprawniony jest od 12 roku życia do pracy na kąpieliskach, pływalniach krytych i odkrytych, pod nadzorem ratownika zawodowego. Nie uprawnia do pracy w charakterze zarobkowym.
Ratownik WOPR – uprawniony jest od 16 roku życia do pracy na kąpieliskach, pływalniach otwartych i krytych, podczas imprez na wodach, koloniach i obozach młodzieżowych, pod nadzorem ratownika starszego stopniem. Uprawniony do prowadzenia szkoleń podstawowych dla członków WOPR.

Zawodowe

Ratownik Wodny Pływalni – uprawniony jest do samodzielnej pracy i kierowania zespołem ratowników na pływalniach otwartych i krytych.
Ratownik Wodny Śródlądowy – uprawniony jest do samodzielnej pracy i kierowania zespołem ratowników na kąpieliskach śródlądowych.
Ratownik Wodny Morski – uprawniony jest do samodzielnej pracy i kierowania zespołem ratowników na kąpieliskach morskich.
Starszy Ratownik Wodny – jest to najwyższy stopień ratowniczy. Obligatoryjnie posiada wszystkie stopnie zawodowe (RWP, RWS, RWM).

Instruktorskie

Młodszy Instruktor WOPR – uprawniony do pracy w ratownictwie oraz do asystowania przy prowadzeniu kursów szkoleniowych do stopnia Ratownika WOPR włącznie.
Instruktor WOPR – wymagany stopień ratowniczy Starszego Ratownika WOPR. Uprawniony do pracy w ratownictwie oraz do prowadzenia kursów szkoleniowych do stopnia Starszego Ratownika WOPR włącznie.
Instruktor-Wykładowca WOPR – uprawniony do pracy w ratownictwie oraz do prowadzenia kursów szkoleniowych wszystkich stopni.

Stopnie zawodowe określone przez Ministra Spraw Wewnętrznych obowiązujące od 2012 roku.

Ratownik wodny – rozumie się przez to osobę posiadającą wiedzę i umiejętności z zakresu ratownictwa i technik pływackich oraz inne kwalifikacje przydatne w ratownictwie wodnym i spełniającą wymagania określone w art. 13 ust. 1 ustawy z dnia 8 września 2006 r. o Państwowym Ratownictwie Medycznym (Dz. U. Nr 191, poz. 1410, z późn. zm.3)), zatrudnioną lub pełniącą służbę w podmiocie uprawnionym do wykonywania ratownictwa wodnego lub będącą członkiem tego podmiotu;
Instruktor ratownictwa wodnego – ratownik wodny plus uprawnienia do szkoleń i egzaminowania.
Portal naszwopr.pl organizuje kursy na Ratownika wodnego MSW oraz Instruktora ratownictwa wodnego MSW – więcej w dziale Kursy i szkolenia